Outro aspecto salientábel da metodoloxía empregada polo COTAGAL, neste caso partillada coa do TMILG, é o emprego dunha etiquetaxe referencial (DTD) renovada e bastante pormenorizada, que abrangue tanto a identificación do conxunto da obra como a de cada unha das súas pezas textuais (por exemplo, nas coleccións documentais). Velaí a estrutura principal desta nova DTD:
Encabezamento xeral:
-
Información da versión electrónica do texto: título por extenso e abreviado, versión (1ª, 2ª, 3ª etc.), extensión do arquivo (nº de palabras e caracteres).
-
Descrición bibliográfica: autoría (autor(es) e/ou editor(es)), título orixinal, datos da publi-cación.
-
Revisión do procesamento do texto: 1º asentamento/corrección (preparación do propio texto e etiquetaxe), 2º asentamento/corrección (marcaxe onomástica, locutiva, segmenta-ción gráfica etc.).
Encabezamento individual:
-
Localización da unidade textual na obra (sección/capítulo, páxinas).
-
Datación crónica: século e ano (os códigos 1 e 2 aluden á transmisión textual básica: copia e orixinal, respectivamente), era (hispánica, cristía ou outras datacións: períodos correspondentes a papados, reinados etc.), día da semana e quotum (calendario moderno [día do mes, mes e forma literal] e calendario romano).
-
Datación tópica: circunscrición notarial (de todos os calígrafos implicados na confección do texto: notario(s), escribán, notario substituto etc.), con indicación do referente xeográfico administrativo, o referente medieval (forma literal e estandarizada) e a referencia moderna (forma actual, tipoloxía referencial, freguesía, concello e provincia); lugar de redacción do documento.
-
Autoría, isto é o(s) scriptore(s) implicados na conscriptio do documento: nome, coa indicación de todas as denominacións presentes no texto (forma extensa ou abreviada, literal; forma estandarizada, a partir da forma abreviada; lingua na que se redactou), signum notarial (gráfico e/ou verbal), condición (notario substituto, encomendante, escribán etc.).
-
Tipoloxía documental: natureza xurídica (texto dispositivo ou non dispositivo), tipoloxía xeral (prosa notarial, prosa non notarial e verso), tipoloxía específica e subcategoría tipolóxica[2] (con indicación da fórmula antiga literal, a fórmula de acción xurídica e a forma moderna estandarizada).
-
Participantes: concedente, representante (do concedente), concesionario ou destinatario. Para cada unha das figuras xurídicas implicadas na actio documental indícase, entre outras referencias, a súa natureza (particular, institucional), condición (eclesiástica, civil, real), nome e profesión.
-
Lingua: indícase a lingua na que está escrito o orixinal e, de ser o caso, a copia. A posibilidade de documentos lingüisticamente híbridos contémplase mediante a com-binación das códigos correspondentes a cada unha das linguas coexistentes, sempre na orde que corresponda á importancia de cada idioma concreto dentro do documento.
-
Aspectos editoriais, codicolóxicos e paleográficos: transmisión textual (orixinal, copia, traslado, rexesto, tradución, falsificación etc.), mecanismos de autentificación (na documentación dispositiva: signum, sigillum, quirógrafos etc.), rexestos (antigo, medieval e/ou moderno, e actual, do editor; nos dous casos procúrase o contido, o autor e a data), información arquivística (arquivo, fondo ou sección, cartafol, número, foliación etc.), información codicolóxica (soporte: pergameo, papel; tipo de letra, dimensións do soporte, estado de conservación etc.), edicións actuais dispoñíbeis (inclúese tanto a referencia bibliográfica como o tipo de edición: interpretativa, paleográfica, semidiplomática etc., e a súa rendibilidade como fonte de estudo: histórica, filolóxica, paleográfica etc.); por último, indicación, se procede, doutras versións do texto (copias, traslados etc., coa información arquivística e codicolóxica pertinente).